COLUMN supporterscoördinator Zoltan Szomoru: Lach en een traan
Sinds september vorig jaar is Zoltan Szomoru in dienst bij de club als supporterscoördinator. In deze rol gaat hij actief in gesprek met de verschillende supportersgroepen en probeert hij de club en supporters (nog) dichter bij elkaar te brengen. Middels deze column praat Zoltan iedereen met enige regelmaat bij over zijn bevindingen.
____________________
Als iemand me vorig jaar aan het einde van het seizoen had gezegd dat m’n leven er zo uit had gezien als nu, had ik diegene zonder pardon voor gek verklaard. Moe van het laatste seizoen Eredivisie, waarin ik de laatste paar wedstrijden op het tandvlees bezocht, is ook bij mij de gedachte wel eens door het hoofd gespookt om de seizoenkaart voor het eerst in 25 jaar maar eens niet te verlengen.
Maar natuurlijk is Cambuur veel meer dan voetbal alleen en heb ik wel verlengd, waar ik bovendien ook nog te maken heb met een 13-jarige puber die dit niet had geaccepteerd. Cambuur is emotie, Cambuur is kameraadschap, Cambuur is op je vrije avond de frustraties van de werkweek van je afschreeuwen op de tribune in het allermooiste stadion van de hele wereld. Een stadion dat misschien niet meer aan de normen van het hedendaagse voetbal voldoet maar ook een stadion dat het best wordt samengevat door de woorden van Gerald van den Belt destijds in de VI:
“Het Cambuur stadion is als Elvis, in de morgen een wrak, in de middag een wrak, maar in de avond als de spotlights ontstoken worden rockt het uit z’n voegen!”
Mijn eerste seizoen als supporterscoördinator is turbulent te noemen en was er zoals vaak bij een volksclub één met een lach en een traan. Niet alleen door bloedstollende bekerwedstrijden, penaltyreeksen, het periodekampioenschap en vertrekkende mensen in de technische top, maar vooral voor mij een enorme sprong in het diepe. Een stadion waar elke twee weken bijna 9000 supporters zitten die ik natuurlijk niet allemaal ken en kan helpen, maar die ik wel allemaal serieus neem. Dit geeft een enorme kick, maar kan je tegelijkertijd ook onzeker maken, je schakelt tussen jong en oud, bekenden en onbekenden, arm en rijk. Je kan het nou eenmaal niet voor iedereen goed doen, maar proberen doe je wel.
Sportief gezien hebben we de wind in de zeilen en hoewel het koffiedik kijken blijft, hebben we denk ik een goede kans in de tweede ronde van de Play-Offs tegen MVV. Bovendien is er geen Eredivisieploeg die het graag tegen ons op wil nemen, laat staan in een tweeluik, dus mogen we ook niet uitsluiten dat we volgend jaar weer tegen Akkrum-Zuid mogen aantreden!
Sportieve successen maken het voor een club een stuk eenvoudiger om supportersbeleid te voeren. In een kritische stad als ons Leeuwarden staan de neuzen op dit moment vrijwel allemaal dezelfde kant op en als Leeuwarder mag ik zeggen dat dit al een prestatie op zich is. We moeten ons alleen ook realiseren dat wanneer de resultaten uitblijven dit een stuk lastiger is. Voor het vertrek van Rob Maas was er van de euforie logischerwijs niets te voelen op de tribune, maar ook dan moeten we allemaal met elkaar door één deur. Ik denk dat de ambitie van de KNVB, de clubs en de supportersverenigingen om richting 2020 veranderingen door te voeren om de zo geheten ‘normalisatie’ te realiseren daarbij kan helpen. Hierbij is één van de belangrijkste speerpunten dat partijen met elkaar in gesprek gaan en ook blijven.
De eerste stappen binnen SC Cambuur zijn hierin gezet doordat de Kern van Cambuur en Cambuur Culture weer met elkaar in gesprek zijn en ook de MI-Side schuift hier bij aan. Gespreksonderwerpen kennen een variatie van het nieuwe stadion tot het uitreisbeleid, soms in aanwezigheid van de directie van Cambuur en soms zonder.
Ook in praktische zaken is de stap richting normalisatie stukje bij beetje zichtbaar. Het is maar een kleinigheid, maar 2 biertjes in de bus draagt hier aan bij en ook de geel-blauwe optocht door Volendam staat me nog vers in het geheugen. Het voornemen om de uitsupporters beter te ontvangen in het Cambuur Stadion speelt hierbij ook een rol, soms met een biertje bij mooi weer (FC Emmen) en snert en Beerenburg in de winter (FC Dordrecht).
Voor het volgende seizoen houdt dit in dat we ongeacht op welk niveau we gaan uitkomen, we moeten blijven nadenken hoe we het stadionbezoek voor iedereen zo aangenaam mogelijk kunnen maken. Voor de één is dat live muziek en een potje bier voor de tribune en de ander wil misschien wel met een alcoholvrije bus naar een uitwedstrijd. Iedereen is daarin verschillend, maar we willen allemaal dat het onze club goed gaat. Ook de nieuwe uitkaart met daaraan gekoppeld het veelbesproken loyaliteitssysteem gaan we kritisch onder de loep nemen en hier worden logischerwijs ook de supporters bij betrokken. Want wie kan er nou beter vertellen hoe iets het makkelijkste werkt en wat er onder de supporters leeft dan de supporter zelf?
Tot slot wil ik me nog richten op het trieste bericht dat we vorige week hebben ontvangen met betrekking tot het overlijden van ‘onze’ oud-materiaalman Siep Lijzenga. ‘Siepie’ was voor iedereen die SC Cambuur een warm hart toedraagt een onmiskenbaar clubicoon en hem komt daarboven zeker een plekje toe tussen de groten des Cambuur. Via deze weg wil ik familie en vrienden vreselijk veel sterkte wensen bij het verwerken van dit gemis.
Siep Lijzenga
07-01-1945 – 05-05-2017
Siepie rust zacht.
Laten we er met z’n allen -ook voor Siepie- alles aan doen om te zorgen dat het seizoen nog mooier wordt met succes in de Play-Offs!
Voor vragen, ideeën, of klachten op supportersgebied ben ik te bereiken via supporterszaken@cambuur.nl.
Met geel-blauwe groet,
Zoltan Szomoru
Supporterscoördinator SC Cambuur
