6. Rondleiding: Begin Cambuur Stadion
Het Cambuur Stadion loopt op zijn laatste benen. Het is ooit in 1936 geopend als het Gemeentelijk Sportpark vlakbij de plek waar de Camminghaburght stond. Inmiddels zijn we vele verbouwingen verder, maar de historie is nog overal zichtbaar. Achter Oost staan nog oude pisbakken, terwijl de Oost- en Zuid-tribune uit 1980 inmiddels ook al als stokoud mogen worden gerekend. In 1994 begon de laatste verbouwing. De oude hoofdtribune, uit 1936 (!) maakte plaats voor de huidige West-tribune en de onoverdekte staantribune op Noord werd een moderne overdekte zittribune. Niet dat iemand daar ooit zit trouwens. Het stadion ademt voetbalromantiek, geschiedenis en laten we eerlijk zijn, er is simpelweg niets mooier dan ons eigen Cambuur Stadion.
Honderd jaar geleden was men het er in Leeuwarden al over eens: er moet een sportpark komen voor de vele clubs die Leeuwarden kent. Alleen al de vele omzwervingen van VV Leeuwarden zeggen genoeg: er is geen locatie te vinden die voldoet aan de eisen. Te klein, te nat, te druk, geen egaal veld, er was altijd wat. Ondertussen piept en kraakt het hele land onder de druk van de vele werklozen. De gigantische economische crisis van de jaren ’30 heeft zijn weerslag op heel Nederland. Overal worden werkverschaffingsprojecten uit de grond gestampt. Tegen een beschamend lage vergoeding worden werklozen aan het werk gezet. Met de hand moeten zij loodzware arbeid verrichten. Zo wordt bijvoorbeeld de Afsluitdijk gebouwd de stadions van Den Bosch en NEC en zijn er verschillende veengebieden ontgonnen.
Lekker belangrijk, voor ons is er een veel belangrijker project. Aan de oostkant van de stad, in de wijk Camminghabuur of Cambuur, worden in 1932 mensen aan het werk gezet met schuiten, scheppen, kruiwagens en kiepbakken. Waar ooit de vooraanstaande adellijke familie Cammingha residentie hield, wordt gewerkt aan een heus sportcomplex: het Gemeentelijk Sportpark. Twee jaar lang zijn de arbeiders bezig om de grond op te hogen en te egaliseren, waarna er werk kan worden gemaakt van een drainagesysteem. In april 1935 wordt er gras ingezaaid en twee zomers lang grazen schapen op de toekomstige grasmat. In 1936 is het project klaar, Sportpark Cambuur is een feit. Er zijn vier velden gerealiseerd en een hoofdtribune voor 546 toeschouwers.
VV Leeuwarden en LAC Frisia, geen goede vrienden destijds, worden beide geacht op het veld te voetballen. Wonderbaarlijk genoeg blijft de oude tribune staan tot begin jaren ‘90. Het complet blijkt al snel te klein. Mensen staan rijendik voor de tribunes op zelf meegebrachte kistjes, trappen en stoelen, er zijn onvoldoende wc’s (ook toen al…). Na de oorlog wordt het stadion geleidelijk aan uitgebreid. Achter de goals komen onoverdekte staantribunes en aan de oostkant wordt een onoverdekte zittribune gerealiseerd. Een knap staaltje vakwerk, want de laatste staantribunes werden, evenals de hoofdtribune, pas afgebroken in het begin van de jaren ’90. Na de verbouwing in 1949 telt het stadion ruim 14.000 plekken. Het vernieuwde Cambuur Stadion wordt feestelijk geopend door onder andere het spelen van het Fries volkslied. Dit zelfde lied luidt in 1961 een uniek feit in: het Cambuur Stadion krijgt als één van de eerste stadions in Nederland goede lichtmasten. 42 meter hoog, met elk 35 lampen van 1000 watt. In een wedstrijd tegen, hoe kan het ook anders, PSV worden de lichtmasten van Philips in gebruik genomen.
Begin jaren ’80 krijgt het stadion meer de huidige vorm, als de huidige Oost- en Zuid-tribune worden gebouwd. En wie vaak op deze tribunes zit weet: hier is sindsdien weinig aan veranderd. De grootste gedaanteverandering krijgt het Cambuur Stadion in 1992. Na de promotie naar de Eredivisie blijkt het stadion absoluut niet meer te voldoen. De hoofdtribune is veel te klein en stokoud, sponsoren worden ontvangen in een keet achter Oost (die er nog altijd staat!) er zijn onoverdekte staantribunes en noodtribunes moeten de capaciteit omhoog stuwen.
In 1994 begint met de bouw van de huidige West- en Noord-tribune. Een jaar later worden de nieuwe tribunes geopend. Met dan nog rode en witte stoeltjes. Cambuur zoekt de samenwerking met SC Leeuwarden en speelt zelfs weer in het rood en wit van de voorganger op het moment dat de bouw start. Op het moment dat de tribunes worden opgeleverd is er al een breuk tussen Cambuur en SC Leeuwarden, maar de toenmalige voorzitter Wim Sleijffer stelde dat het ook weer zo’n gedoe was om de schilder weer langs te laten komen. Dat gebeurt vanaf 2003 wel. Drie seizoenen lang worden gefaseerd alle stoeltjes geel en blauw geverfd. Wie goed kijkt ziet de rode en witte stoeltjes onder de afgebladderde verf vandaan komen. Zoals overal in het stadion is ook hier het verleden tastbaar.
